Porady

Ocena jakości podłoża

Wykonawca musi często podejmować trudne decyzje w zależności od tego czy istniejące podłoże jest odpowiednie, czy wymaga jakichś dodatkowych zabiegów. Ocenę jakości podłoża można przeprowadzić za pomocą prostych narzędzi.

Powierzchniową wytrzymałość można ocenić przez wykonanie tępym narzędziem siatki rys, następnie naciskamy silnie posługując się wkrętakiem z utwardzoną końcówką. Głębokie bruzdy oznaczają słabą wytrzymałość. W miejscach przecinania się rys, podłoże nie może się wyłupywać. Takie zjawisko zachodzi, gdy na powierzchni występuje warstewka mleczka cementowego, zaś podłoże pod spodem ma inne właściwości.
Drgania i „głuchy” dźwięk przy ostukiwaniu młotkiem oznacza brak zwartości podłoża.
Nasiąkliwość suchego podłoża ocenia się podczas zwilżania wodą. Szybkie wchłanianie wody oznacza dużą nasiąkliwość. Zupełny brak chłonności podłoża jest jeszcze bardziej niepokojący, bo może oznaczać obecność środków antyadhezyjnych, impregnatów silikonowych itp. Podczas zwilżania wodą mogą pojawić się niewidoczne poprzednio pęknięcia.
Obecność pyłów można stwierdzić, gdy suche podłoże przetrzemy suchą szmatką lub ręką – pokryją rękę lub szmatkę.
Przyczepność powłok malarskich należy ocenić przez nacinanie ostrym nożem i energiczne zrywanie przyklejonej potem w tym miejscu samoprzylepnej taśmy.
Mocna z pozoru powłoka może mięknąć pod wpływem wody, a więc zawsze trzeba poddać ją próbie usunięcia szpachelką „na mokro”
Krzywizny podłoża można zlokalizować długą poziomicą, prostą listwą lub napiętym sznurem.
Zabrudzenia tłuszczami i bitumami na ogół są łatwo widoczne.

Często mechaniczna wytrzymałość podłoża odgrywa bardzo istotną rolę, a ocena jej bez specjalistycznych badań, zwłaszcza przy dużych inwestycjach, jest ryzykowna. W przypadku wątpliwości najlepiej zwrócić się o pomoc do fachowca.

Kolorystyka

Podczas planowania kolorystyki fasad należy pamiętać, iż elewacje o ciemniejszych kolorach absorbują więcej promieniowania słonecznego niż te o kolorach jaśniejszych. Ciemne kolory powodują niekorzystne naprężenia termiczne w warstwach systemu ociepleń. Ciemne kolory nie powinny stanowić więcej niż 10% powierzchni elewacji. Mogą być stosowane, ale na przykład jako elementy dekoracyjne podkreślające elementy architektoniczne budynku.

Podczas dobierania kolorów należy szczególnie pamiętać o tym, że uzyskują one inną barwę w świetle naturalnym, a inną w sztucznym. Różnice wynikają także z odmienności postrzegania barwy na papierze i na elewacji. Na gotowej elewacji mamy duże skupisko koloru i kolor oglądany poprzednio na małej próbce, teraz może okazać się o wiele ciemniejszy.

Ponadto na kolorystyczne wrażenia mają wpływ; zróżnicowane faktury powierzchni tynków, powodujące cienie i różne kąty odbicia światła, podłoże, wilgotność powietrza, pora roku, otoczenie, odległość od obiektu oraz rodzaj oświetlenia.

Ostateczny uzyskany kolor w dużym stopniu zależy również od warunków atmosferycznych, pory dnia w trakcie aplikacji produktów n ściaanę.

Chcąc dobrze położyć tynk należy pamiętać, że:

Tynki cienkowarstwowe wymagają równego podłoża. Do wyrównania tradycyjnych podłoży ścian i stropów odpowiednia jest mineralna szpachlówka, którą trzeba jedynie wymieszać w odpowiedniej proporcji z wodą. Służącą do napraw tynków cementowo-wapiennych, cementowych i podłoży betonowych (np. prefabrykatów) szpachlówką można wypełniać bruzdy, miejscowe ubytki jak również wykonywać cienkowarstwowe „przecierki”, całkowicie pokrywające nierówne i chropowate powierzchnie.
Przed nałożeniem tynku na klej położony ponad pół roku wcześniej należy go umyć pod ciśnieniem, osuszyć i ponownie zagruntować. Należy wcześniej usunąć i zatruć mchy i glony, które mogły się pojawić szczególnie na północnej ścianie elewacji.
Podłoża pod tynki cienkowarstwowe muszą być zagruntowane podkładem GRUNTstart firmy sparDOM, najlepiej w kolorze zbliżonym do koloru wyprawy. Zagruntowanie podłoża zdecydowanie zmniejsza jego nasiąkliwość i zapobiega zbyt szybkiemu przesychaniu tynków. Zawarte w podkładzie gruntującym drobne kruszywo czyni gruntowane powierzchnie szorstkimi i odpornymi na zarysowanie. Ułatwia to równomierne nakładanie wypraw. Podkład gruntujący nakłada się pędzlem, ma on dużą siłę krycia i skutecznie ujednolica powierzchnie.
Przygotowanie podłoża bardzo nasiąkliwego wymaga stosowania dodatkowo specjalnego preparatu gruntującego – LacBetu firmy sparDOM
Przy wykonywaniu wypraw cienkowarstwowych zaleca się pracować bez przerw, na jednej płaszczyźnie. Praca powinna być tak zorganizowana, aby nakładać i fakturować wyprawę jednocześnie na minimum 2-3 poziomach rusztowania. Tylko wtedy połączenia tynku na elewacji nie będą widoczne. Materiał tynkarski należy równomiernie rozprowadzać metalową pacą na zagruntowanym podłożu. Zawarte ziarno ułatwia zbieranie nadmiaru materiału i nakładanie warstwy o jednakowej grubości, co jest warunkiem koniecznym do uzyskania jednorodnej faktury. Jeśli jednak trzeba przerwać pracę – należy uzyskać prostą linię zakończenia tynku. Umożliwia to stosowanie taśmy samoprzylepnej, dzięki niej można też łączyć tynki o różnych kolorach. Wcześniej należy, więc wyznaczyć miejsca, w których połączenia tynków nie będą razić, np. w liniach przebiegu rur spustowych.
Po nadaniu faktury wykonane wyprawy trzeba chronić przed opadami deszczu lub zbyt szybkim przesychaniem. Zaleca się stosowanie na rusztowaniach osłon z gęstej siatki.
Należy przestrzegać temperatury w jakiej wykonujemy tynki cienkowarstwowe i malowanie farbami: od + 5°C do +25°C.
Należy przestrzegać wymaganego w instrukcji czasu zużycia materiału (różne okresy, w zależności od rodzaju tynku), tzw. czas otwarty.
Konieczne jest stosowanie osłon na rusztowaniach. Brak takich osłon istnieje ryzyko rozmycia świeżego tynku przez deszcz, albo pojawienia się odbarwień. Również przy ładnej pogodzie osłony są niezbędne, gdyż zmniejszają szybkość wysychania cienkowarstwowych materiałów i stanowią ochronę dla świeżego tynku przed wiatrem niosącym tumany kurzu.
Nakładanie podkładów, malowanie i tynkowanie przeprowadzać na wcześniej całkowicie wyschniętych i dojrzałych podłożach (np. wszelkiego rodzaju wyprawy na bazie cementu osiągają dojrzałość po 28 dniach). Jest to bardzo ważne w okresie wczesnowiosennym i jesiennym, kiedy mamy wysoką wilgotność powietrza.
Należy uważać na osadzającą się rosę i deszcz.
Zmoczone podłoże nie nadaje się do pokrywania materiałami wykończeniowymi, ponieważ poszczególne powłoki nie uzyskają odpowiedniej przyczepności do podłoża. W efekcie w późniejszym okresie mogą powstawać na elewacji „pęcherze”.

Wybór rodzaju tynku

Podstawowe różnice występujące pomiędzy tynkami mineralnymi i żywicznymi (żywica akrylowa, żywica silikonowa) można określić następująco:

tynki mineralne charakteryzują się stosunkowo niskim oporem dyfuzyjnym i wyższą nasiąkliwością w stosunku do tynków żywicznych
tynki żywiczne z kolei, odwrotnie – charakteryzują się wyższym niż w przypadku tynków mineralnych oporem dyfuzyjnym oraz niższą nasiąkliwością. Zawartość polimerów sprawia, że tynki żywiczne wyróżniają się w porównaniu z tynkami mineralnymi następującymi cechami:
- Większym skurczem wiązania, który kompensowany jest poprzez znacznie zwiększoną elastyczność (tynki mineralne mają znacznie mniejsze odkształcenia skurczowe na etapie wiązania wstępnego);
- Mniejszą nasiąkliwością (tynki akrylowe i silikonowe zawierają znacznie większe ilości polimerów, które uszczelniają układ, tynki mineralne są doszczelniane poprzez dodatek hydrofobizatorów). Wynika stąd również większa odporność na korozję mrozową w okresie zimowym;
- Większą odpornością na zabrudzenia – tynki akrylowe i silikonowe podlegają naturalnemu zabrudzeniu powierzchniowemu, które wynika z zanieczyszczenia środowiska i osadzania się na ich powierzchni drobnych zanieczyszczeń w postaci pyłów i kurzu. Podczas opadów atmosferycznych, z uwagi na szczelność układu polimerowego nie następuje migracja zanieczyszczeń w strukturę tynku (zjawisko takie ma natomiast miejsce w przypadku tynków mineralnych, które podlegają zabrudzeniom strukturalnym, a nie tylko powierzchniowym);
- Łatwiejszą eksploatacją – tynki akrylowe i silikonowe można oczyścić z nagromadzonych na powierzchni elewacji zanieczyszczeń, stosując zmywanie hydrodynamiczne. Tynki mineralne podlegają regeneracji jedynie poprzez powtórne przemalowanie;
- Odpornością na występowanie odbarwień. W tynkach akrylowych i silikonowych z uwagi na brak zawartości cementu i wapna nie występują odbarwienia na elewacji nawet w przypadku pojawienia się niekorzystnych warunków atmosferycznych (wysoka wilgotność względna powietrza). Tynki mineralne są podatne na tego typu przebarwienia;
- Bogactwem kolorystyki. Tynki akrylowe i silikonowe mogą być barwione praktycznie w nieograniczonej palecie. Tynki mineralne występują jedynie w kolorystyce białej i jasno-pastelowej. Trzeba też pamiętać, że stosowanie kolorowych tynków mineralnych wymaga od wykonawcy nieco większego doświadczenia;
- Większą odpornością na wpływy termiczne. Elewacja każdego budynku, co jest oczywiste, podlega pod wpływem zmieniających się warunków termicznych (nasłonecznienie, okresy niskich temperatur, itp..) naprężeniom wywoływanym odkształceniami liniowymi. Większa elastyczność tynków akrylowych i silikonowych pozwala na kompensację tych naprężeń, dzięki czemu można niejednokrotnie uniknąć pojawiających się z czasem siateczek mikropęknięć;

Wybór określonego tynku powinien być dokonywany po przeprowadzeniu analizy powyższych cech: materiałowych, aplikacyjnych, technicznych, użytkowych i ekonomicznych w stosunku do wymagań, które narzuca obiekt, przewidywanych warunków eksploatacji oraz oczekiwań inwestora.

Prace ociepleniowe krok po kroku

Prace przygotowawcze

Najczęściej remontowane są stare budynki, na których przed przystąpieniem do zasadniczego ocieplenia roboty należy rozpocząć od prac przygotowawczych. Polegają one na usunięciu wszelkich łuszczących się albo odpadających fragmentów farb lub starego tynku, a potem na zmyciu ściany wodą pod ciśnieniem. W przypadku pominięcia tego etapu prac, zaprawa klejowa pod płytami styropianu czy wełny mineralnej zaczęłaby się odspajać od brudnych i zatłuszczonych powierzchni, a na połączeniach płyt pojawiły by się zarysowania i pęknięcia.
Na czas ocieplania należy zdjąć wszelkie elementy ze ścian np. lampy, numery domu, uchwyty antenowe i rury spustowe – w zamian wykonać tymczasowe odprowadzenia wody deszczowej. Należy ocenić wytrzymałość starego podłoża i w razie konieczności wzmocnić powierzchnie preparatem głęboko penetrującym (Lac-Bet), który ograniczy chłonność podłoża i zwiększy przyczepność zaprawy klejowej.
Ustalamy poziom od, którego będzie układane ocieplenia tak, aby nie powstały „mostki termiczne”. Zaleca się by ocieplenie sięgało 60 cm poniżej poziomu wieńca.
Listwę startową dobraną do grubości płyty izolacyjnej zamocować tak, aby nie stykała się z gruntem. Listwa stanowi oparcie dla styropianu oraz chroni przed drobnymi gryzoniami i owadami.

Warstwa główna – ocieplenie

Przygotować warstwę klejową z gotowej mieszanki, którą po zalaniu wodą miesza się mieszadłem wolnoobrotowym.
Klej nakłada się na płyty metodą obwodowo – punktową, przy czym zaprawa powinna pokrywać minimum 40% powierzchni płyty.
Nie można dopuścić by zaprawa dostała się pomiędzy płyty, powstaną tam „mostki termiczne”. Trzeba więc je idealnie dosunąć.
Miejsca, gdzie nie zmieści się cała płyta, należy wypełnić odpowiednio dociętym kawałkiem. W żadnym wypadku nie można wypełniać zaprawą klejącą
Płyty należy układać mijankowo ( z przesunięciem spoin pionowych). W narożnikach, w co drugiej warstwie wysuwamy płytę do przodu na grubość płyty i warstwy kleju tak, aby powstało zazębienie.
Ważne jest staranne przyklejenie płyt. Muszą one być przyklejone tak, aby ich lico stanowiło jedną, równą płaszczyznę. Kolejne, stosunkowo cienkie warstwy ocieplenia nie przysłonią błędów popełnionych na tym etapie.
Staranności wymaga ocieplenie miejsc wokół okien. Płyty należy docinać tak, aby zasłaniały styk ściany z ościeżnicą.
W narożnikach okien wycinać zbędny styropian z całych płyt nie dopuszczając do przecięcia linii łączących płyt styropianu pionowych z poziomymi właśnie w tym miejscu.
Mocujemy płyty za pomocą kołków, po dwa trzy kołki na płytę. W tym celu nawiercamy otwory, wkładamy plastikowe trzpienie łączników. Talerzyki powinny być zagłębione w powierzchnię płyt styropianowych. Otwory z talerzykami kołków należy zaślepić krążkami styropianu lub pianką. Miejsca kołkowania nie będą się uwidaczniać na tynku podczas gwałtownych zmian temperatury i wilgotności (tzw. biedronki).
Po ułożeniu wszystkich płyt, jeżeli zachodzi potrzeba, szlifujemy je specjalną tarką. Likwiduje się w ten sposób drobne nierówności, zwłaszcza na narożnikach. Dzięki temu, powierzchnia styropianu robi się bardziej szorstka, lepsza będzie przyczepność warstwy zbrojącej z siatki.

Wzmocnienia

Zanim przystąpimy do nakładania kolejnej warstwy, trzeba wzmocnić wszystkie miejsca, w których może dochodzić do pękania lub mechanicznego uszkodzenia tynku.
Wszystkie narożniki wokół okien zabezpieczamy specjalną siatką z kątownikiem, zatapiamy je w zaprawie i wzmacniamy siatką całą powierzchnie ościeży.
W narożniki okien wklejamy siatkę o wymiarach 25 cm x 35 cm pod kątem 45°.
Uszczelniamy pianką miejsca styku ocieplenia z ościeżnicą.
W miejscach, gdzie odbywa się wzmożony ruch osób, wzmacniamy te miejsca dodatkową wtopioną w klej siatką na wysokość 1,5 m.
Kolejnym etapem jest wykonanie warstwy zbrojonej. Jej zadaniem jest zabezpieczenie termoizolacji przed uszkodzenie i wzmocnienie podłoża pod tynk ( zabezpiecza je przed rysami skurczowymi). Ważne jest, żeby siatka znalazła się dokładnie w środku nanoszonego kleju tak by była równomiernie otulona zaprawą i nie wystawała na zewnątrz. Kolejne pasy siatki muszą zachodzić na siebie 10 cm zarówno na długości jak i szerokości.
Warstwa zbrojąca wykonana z siatki i zaprawy wymaga nałożenia na ściany podkładu tynkarskiego GRUNT-start (po 2 dniach od nałożenia warstwy zbrojącej), który ma za zadanie zwiększenie przyczepności tynku do podłoża. Najczęściej pod tynki kolorowe nakłada się podkład w kolorze zbliżonym do wyprawy.
W przypadku konieczności przerwania robót, na przykład na okres zimowy, podkład zabezpieczy warstwę zbrojącą przed zbytnim wchłanianiem do jej wnętrza wody, a co za tym idzie przed jej degradacją. Taka przerwa technologiczna nie może trwać krócej niż 24 godziny (okres wiązania podkładu) i nie dłużej jak 6 miesięcy.

Obróbki blacharskie

Szczególnie starannie zamocować parapety, wsunąć w specjalnie wycięte gniazda, co umożliwi swobodny ruch parapetu w przypadku odkształceń w wyniku zmian temperatury powietrza. Po osadzeniu i wypoziomowaniu parapetów zgodnie z zasadami dotyczącymi materiałów, z których zostały wykonane, uszczelnić za pomocą pianki niskoprężnej. Należy pamiętać o dodatkowych kwadratach ok. 30×30 cm siatki wtopionej pod kątem 45 stopni do podłoża w narożnikach otworów prostokątnych elewacji.

Ostatnia warstwa – tynk

Wybór rodzaju tynku należy do Inwestora. Najczęściej do systemu ze styropianem stosowany jest tynk akrylowy i silikonowy ze względu na szeroką paletę barw, łatwość układania i trwałość.
Podłoże winno być dojrzałe /mineralne tynki sezonowane min. 28 dni/, równe, mocne i suche, wolne od kurzu, brudu, wapna, oleju, tłuszczu, wosku, resztek farby klejowej i olejnej, zabezpieczone podkładem tynkarskim GRUNTstart firmy sparDOM.
Bardzo ważne by były wysuszone po deszczu czy osiadającej rosie i mgle oraz po pokryciu podkładem tynkarskim!
Luźne fragmenty tynku należy usunąć, a te miejsca zaszpachlować. Podłoże wykonane z cienkowarstwowej mineralnej zaprawy klejowej może być pokrywane podkładem tynkarskim GRUNTstart firmy sparDOM nie wcześniej niż po upływie minimum 2 dni od momentu nałożenia zaprawy (zależy od temperatury, otoczenia i wilgotności).
Gdy ostatnia warstwa została pokryta podkładem tynkarskim GRUNTstart związała i wyschła można przystąpić do tynkowania. Tynki akrylowe i silikonowe to gotowe do nałożenia, fabrycznie przygotowane masy.
Tynkowanie to bardzo istotna czynność dla wyglądu ostatecznego elewacji. Ważne jest by równomiernie rozłożyć kruszywo fakturujące i zatrzeć na całej ścianie bez przerw technologicznych.
Na wcześniej przygotowane, suche podłoże, po upływie min. 24 godzin od zakończenia gruntowania preparatem GRUNTstart, w odpowiedniej temperaturze otoczenia (od +5°C do +25°C) nakładać pacą stalową warstwę grubości ziarna rysującego.
Strukturę „baranek” tworzy się pacą plastikową przez wykonywanie delikatnych ruchów okrężnych, natychmiast po aplikacji masy tynkarskiej, lekko ją dociskając. Należy uważać by packa, którą modelujemy tynk była zawsze czysta od resztek zbieranego tynku (najlepiej do zbierania resztek sprawdza się packa z gumową końcówką).
Strukturę typu kornik uzyskuje się przez przesuwanie pacy ruchami pionowymi, poziomymi lub okrężnymi po kilku minutach od nałożenia masy tynkarskiej.
Świeżo wykonaną fakturę, należy chronić przed działaniem deszczu, wiatru i bezpośrednim działaniem słońca. Szczególnie w okresie wiosennym i jesiennym, gdy wilgotność powietrza jest wysoka oraz występują silne mgły, nałożony świeży tynk nie wysycha dostatecznie szybko, dlatego też należy zabezpieczyć go przed ewentualnym działaniem mgły i deszczu, które to mogą spowodować wypłukiwanie pigmentu oraz czynnika chemicznego, który powłokowo zabezpiecza tynk przed korozja biologiczną.
Nakładaną masę tynkarską należy łączyć „mokre na mokre” nie dopuszczając do nadmiernego przesychania wcześniej nałożonej partii a zwłaszcza jej brzegów.
Przerwy technologiczne zaplanować tak by wypadały w miejscach architektonicznie uzasadnionych np. narożnikach budynków, pod rurami spustowymi, na stykach kolorów. Wskazanym jest by szacunkowo ustalić wielkość możliwej do wykonania powierzchni bez przerw. Pozwoli to na uniknięcie widocznych na ścianach połączeń.
Należy pamiętać, że producent gwarantuje powtarzalność koloru wyłącznie w danej partii. Najlepiej tynk wykonywać ścianami a dorabiany wymieszać z pozostałym z poprzedniej partii. Jest to warunek bezwzględny dla uzyskania równomiernego efektu kolorystycznego.

Malowanie elewacji

Wstęp

Elewacja powinna przez wiele lat wyglądać świeżo i czysto. W przypadku zakurzenia, nie powinno być problemu z jej umyciem. Również farba nie powinna blaknąć, nawet, jeśli jest dość ciemna. Zmiana koloru świadczy o zastosowaniu mało wytrzymałych na ultrafiolet barwników. W opakowaniu ma być gęsta jak kwaśna śmietana, gdy ją się zamiesza, powinna stać się bardziej płynna. Świadczy to o jej jakości. Takie cechy powodują, że z wałka nie kapie a na ścianie pod wpływem sił trących farba robi się bardziej lejąca i świetnie się rozprowadza cienką warstwą. Za produkt z takimi cechami trzeba niestety trochę zapłacić, ale gwarantuje on dobry efekt. Nie warto oszczędzać na farbie, bo malowanie elewacji wcale nie jest łatwe i często wiąże się z wypożyczeniem rusztowań i zatrudnieniem malarzy. Farba dobrej jakości jak produkowana w naszej firmie farba silikonowa SiliCoat pozwoli na odłożenie następnego malowania na dalsze lata, co wiąże się z dużymi oszczędnościami. Często właściciele domów szukają produktów odpornych na zanieczyszczenia. Nie ma farb, na których nie osiada brud, są natomiast takie, do których się nie przyczepia, dzięki temu dobrze się je zmywa. Nasze farby tworzą powłokę hydrofobową, która ma właściwości samoczyszczące – brud i wilgoć nie wnikają w ścianę, lecz osiadają na jej powierzchni. Łatwo je usunąć wodą – z reguły są zmywane przez deszcz. Hydrofobowość narasta po malowaniu i stabilizuje się po mniej więcej 28 dniach.

Przygotowanie podłoża

Aby ściana zachowywała świeży wygląd, trzeba ją dobrze przygotować do malowania. Bez względu czy odświeżamy stary dom, czy malujemy nowe tynki, najpierw stosujemy podkład GRUNTstart firmy sparDOM, który wyrówna nasiąkliwość podłoża i zwiększy przyczepność nakładanej farby. Kolorowane podkłady dają ponadto tło pod wyprawę malarską, dzięki czemu możliwe jest nawet jednokrotne malowanie farbą SiliCoat. Ten wydatek na pewno się opłaci, bo zmniejszamy przez to zużycie farby i zapłatę za robociznę.
Przed nakładaniem podkładu sprawdzamy czy podłoże się nie osypuje. Powinno ono być mocne, zwarte, bez odspajających resztek farby, wolne od tłustych plam, wosku, kurzu, farby wapiennej i olejnej. Musi być suche i nie powinno podsiąkać wodą. W innym przypadku farba będzie się odspajać po czasie. Można dokonać prostej oceny nośności podłoża. Przyklejamy na nim kawałek biurowej przezroczystej taśmy klejącej i po chwili odrywamy. Jeśli nie ma na niej resztek farby tub cząstek podłoża – podłoże można uznać za mocne.

Malowanie świeżych tynków

Między otynkowaniem a pomalowaniem tynków cementowo-wapiennych potrzebny jest czas na całkowite wyschnięcie ściany. Trzeba odczekać 28 dni. Jeżeli zaczniemy malowanie wcześniej, wapno będzie agresywne w stosunku do farby i nie uzyska się jednolitego koloru. Poza tym należy zdawać sobie sprawę, że blokujemy odparowanie wody ze świeżo położonego tynku w przypadku jego wczesnego pomalowania.

Zachowujemy przerwy między kolejnymi warstwami. Zagwarantuje to uzyskanie trwałej, dobrze trzymające się podłoża powłoki.
Jeżeli malujemy tynk o grubej fakturze musimy pamiętać, że im grubsza faktura tynku, tym większe zużycie farby. Wiele zależy od użytych narzędzi- stanowczo lepszy jest odpowiedni wałek niż pędzel.
Malujemy całe płaszczyzny – nie zostawiamy niedomalowanej ściany. Jeżeli malowanie tej samej płaszczyzny zostawimy na drugi dzień farba na każdym fragmencie może mieć odrobinę inny odcień.

Dobór kolorów

Kolor elewacji powinien być zgrany z innymi kolorami i detalami elewacji: dachu, okien, parapetów i otoczenia. Jeżeli chcemy harmonijnie dobrać kolory, a nie mamy doświadczenia, należy wybierać kolory z tej samej gamy posługując się jej odcieniami. Nie zapominajmy, że kolory inaczej wyglądają w cieniu, inaczej na słońcu. Jeżeli wybierasz kolor z niewielkiej próbki – kup farbę o ton jaśniejszą od tej, która najbardziej ci się spodobała. Na dużej powierzchni kolor będzie się wydawał trochę ciemniejszy niż na próbce.

Przechowywanie farby

Temperatura w pomieszczeniu, w którym stoi farba nie może być niższa niż + 5 °C i wyższa od 25 °C . Bezwzględnie trzeba ją chronić przed mrozem i bezpośrednim nasłonecznieniem. W przeciwnym wypadku farba zmieni swoje właściwości fizyczne. Bardzo ważne jest, aby opakowanie było cały czas szczelnie zamknięte.
Farba zachowuje swoje właściwości w okresie wyznaczonym przez producenta.
Poniższe porady są jedynie wskazówką, nie mogą zastąpić zawodowego przygotowania wykonującego prace budowlane.